Ks. Jarzębowski przez całe życie był pod urokiem bohaterów powstania styczniowego i jego przywódcy Romualda Traugutta. Jeden z przyjaciół ks. Jarzębowskiego napisał o nim:

Choć żył i działał za naszych czasów, Ksiądz Józef nie należał do naszej epoki. Zdaje się, że owi ludzie ze Stycznia byli mu daleko bliżsi, bardziej swoi. Obracał się pośród nich jak wśród żywych, widział ich jak na jawie, wskrzeszał ich myśli i uczucia, czytając w ich duszach jak w otwartej księdze. Kiedy mówił o nich wydawało mi się nieraz, że on sam był jedną z postaci Grottgerowskich powstańczych kartonów, i że raczej byłaby mu do twarzy konfederatka, niż księżowski biret. Bo z ducha był on właśnie jakby powstańcem, i to z tych powstańców, co to niczym nigdy nikomu złamać się nie dali.

Ks. Józef zapytany o to, w jaki sposób udało mu się przeprowadzić tak wiele przedsięwzięć odpowiedział:

Jakoś się tak złożyło, że Bóg i dobrzy ludzie pomogli.

Miał znajomych, którzy utożsamiali się z jego misją zbudowania na obczyźnie miejsca wypełnionego historią Polski. Miał też dar wyszukiwania cennych eksponatów. Potrafił dotrzeć do odpowiednich ludzi i pozyskać ich życzliwość dla sprawy szkoły i muzeum. Biblioteka była jego ulubionym miejscem pracy i rozmów z wychowankami. Z coraz to większym niepokojem patrzył w przyszłość Fawley Court’u, jakby w przeczuciu, że sił mu już nie starczy na długo.

(…) co będzie jeśli mię zabraknie – i cała scheda muzealna, która już dla kultury polsko katolickiej jest osiągnięciem, może ulec zaprzepaszczeniu?

Zmarł w Szwajcarii w 1964 r. Swój dziennik zakończył słowami: 

Jednym słowem piękne jest życie; piękne, bo Bóg jest dobry, piękne, bo jest cierpienie dla Boga i piękne bo są dusze, które Go miłują więcej i hojniej ode mnie, a są też dusze, z którymi się wspólnie bić w piersi, by wzywać obfitego Jego Miłosierdzia.