Drodzy Przyjaciele licheńskiego sanktuarium,
mimo że życie przemija i jak pisze św. Paweł: „Przemija postać tego świata” (1 Kor 7,31), to jednak życie wielu ludzi zapisało się w naszej pamięci. Jestem przekonany, że nosicie w swoich wspomnieniach życie Waszych rodziców, dziadków, przyjaciół, sąsiadów. Niestety,
niektórzy noszą w pamięci życie swoich dzieci, które w ich przekonaniu zbyt wcześnie odeszły. Pamiętamy o tych, którzy byli z nami związani, z którymi łączyła nas więź miłości. O wielu z tych osób możemy z pełnym przekonaniem powiedzieć, że byli to święci ludzie, dzięki którym uczyliśmy się, jak żyć i kochać, jak przebaczać, jak uczciwie pracować, przeżywać chwile radości i smutku, opierając się na Bogu i prawdach Ewangelii. Kościół nazywa więź łączącą nas z tymi, którzy odeszli, „świętych obcowaniem” (por. KKK 962). To piękna prawda o naszej wierze, którą warto pielęgnować. Możemy to czynić w sposób szczególny w listopadzie, w którym wszyscy jesteśmy zaproszeni do głębszego przeżywania tajemnicy świętych obcowania poprzez modlitwę za pozostających w stanie czyśćca, by wydoskonaleni w miłości, mogli oglądać Boże Oblicze na wieki. Tym naszym bliskim możemy pomóc także ofiarowując w ich intencji swoje cierpienia, odpusty, a przede wszystkim Eucharystię. Dlatego też, jak każdego roku, w licheńskim sanktuarium w listopadzie zostanie odprawionych dodatkowo 200 Mszy św. w intencji naszych bliskich zmarłych, którzy czekają na naszą modlitwę, a szczególnie na ofiarę Mszy św. Jeśli pragniecie do tych Mszy św. dołączyć swoich bliskich zmarłych, możecie uczynić to poprzez naszą stronę w zakładce AKCJE https://www.lichen.pl/akcje/. Zachęcamy też, byście łączyli się z nami w duchowej modlitwie, choćby przez transmisję internetową.
Pozwólcie, że przy tej okazji zwrócę uwagę na jakże ważny w wymiarze duchowym element przebaczenia i błogosławieństwa tych, którzy nie tyle wyruszają w jakąś drogę życia ziemskiego, co w drogę ku życiu wiecznemu. Moment śmierci, czyli przejścia do wieczności,
jest ważną chwilą, w której odchodząca osoba winna otrzymać przebaczenie i błogosławieństwo ze strony tych, którzy pozostają. Znakiem wielkiego miłosierdzia może być przebaczenie i błogosławieństwo nawet tych, którzy umierając, z różnych powodów o to nie proszą. Dla Boga ktoś, kto przebaczając, okazuje miłosierdzie i błogosławi umierającego, odznacza się niekiedy wielkim heroizmem i nie pozostanie przez Boga zapomniany. Taki gest w wymiarze duchowym warto, a niekiedy nawet trzeba uczynić, gdy od momentu śmierci osoby, z którą być może za życia byliśmy skłóceni czy poróżnieni, upłynął już dłuższy czas. Warto o tym pamiętać.
Tym przypomnieniem, a także płynącym z serca zapewnieniem o stałej modlitwie wszystkim błogosławię w imię Ojca i Syna, i Ducha Świętego.
ks. Sławomir Homoncik MIC
Kustosz
