Zgromadzenie Sióstr Imienia Jezus
Historia Zgromadzenia
Głównym celem zgromadzenia jest chwała Boża i usilne dążenie do doskonałej miłości Boga i bliźniego na drodze ślubowanych rad ewangelicznych. Celem apostolskim jest ustawiczne dążenie do odrodzenia środowiska pod względem religijnym oraz ukazywanie ludziom, wśród których żyjemy, prawdziwego chrześcijańskiego życia i ewangelicznego stylu pracy.
Siostry Imienia Jezus nie noszą habitu, zgodnie z charyzmatem prowadzą życie zakonne na sposób cichego i ukrytego życia Jezusa Chrystusa i Jego Matki w Nazarecie, bez żadnych zewnętrznych oznak zakonnych. W zwykłym stroju mają możność dotrzeć do każdego człowieka, by nieść mu Chrystusa. Hasło zgromadzenia brzmi: „Na większą chwałę Boga w Eucharystii ukrytego”. Siostry czczą szczególnie Najświętsze Imię Jezus i Matkę Bożą Wspomożenie Wiernych.
Najbardziej charakterystycznym elementem duchowym w charyzmacie zgromadzenia jest poświęcenie się sióstr za wolność i rozwój Kościoła. Aktu tego dokonuje się w momencie ślubów wieczystych. Oznacza to, że siostry ofiarują wszystkie modlitwy, prace i cierpienia, łącznie z gotowością oddania życia, za Kościół. Stałą praktyką jest też modlitwa za kapłanów. Na początku istnienia siostry prowadziły apostolską działalność wśród rękodzielniczek, zmierzając do religijnego i moralnego odrodzenia tej grupy społecznej. Przybliżały im Jezusa i ukazywały wartość pracy, pełnionej w duchu ewangelicznym. Rodzina zakonna szybko i dynamicznie rozwijała się, zakładając szkoły, internaty, przedszkola, domy dziecka.
Dziś również siostry, wszędzie i na wszelkie sposoby, pragną nieść Imię Jezus na krańce świata, służyć każdemu spotkanemu człowiekowi i mówić: Jezus cię kocha! A czynią to poprzez świadectwo swojego życia, modlitwę, pokutę, pracę w szkolnictwie, prowadząc także własne ośrodki, posługę chorym, pracując również przy parafiach. Podejmują pracę misyjną na różnych kontynentach świata. W nowym wieku i tysiącleciu siostry pragną pomóc współczesnemu człowiekowi, zagubionemu w zgiełku i hałasie, na nowo odnaleźć Chrystusa – Jedynego Pana i Zbawcę.
Założyciel - błogosławiony ojciec Honorat Koźmiński OFM Cap
O. Honorat Koźmiński urodził się 16 października 1829 r. Czasy, w których żył, nie były pomyślne dla Polski. Szczególnie jednak trudnym momentem dla wszystkich Polaków był upadek powstania styczniowego z 1863 r. Zaborcy chcieli doprowadzić do całkowitego zniszczenia życia religijnego Polaków przez kasatę zgromadzeń zakonnych i zakaz przyjmowania nowych kandydatów.
Do konfesjonału ojca założyciela przychodziło wiele dziewcząt pragnących służyć Bogu. Dziewczętom radził, aby prowadziły życie zakonne ukryte, bez habitu. To, co charakteryzowało o. Honorata to zawierzenie Opatrzności Bożej, odczytywanie i pełnienie Woli Bożej.
O. Honorat miał także niezwykły dar czytania w ludzkich duszach, był znanym i świetnym spowiednikiem. Wszystko, co działo się w życiu o. założyciela, on sam przypisywał i oddawał w ręce Maryi, przez nią szedł do Jezusa. Hasło jego życia brzmiało „Tuus Totus – Cały Twój (Maryjo)”. Umarł na progu wolnej Polski 16 grudnia 1916 r.
Założycielka - Sługa Boża Matka Franciszka Maria Witkowska
Matka Maria Witkowska pochodziła z Białorusi, z rodziny szlacheckiej. Urodziła się 19 stycznia 1866 r. w Wardomiczach. W dwudziestym pierwszym roku życia, na wyraźne polecenie swego duchowego kierownika, bł. o. Honorata Koźmińskiego, zorganizowała pod jego kierunkiem nowe zgromadzenie. Organizowała apostolską działalność wśród rękodzielniczek, zmierzając do religijnego i moralnego odrodzenia tej grupy społecznej, gdyż taki był cel powstania zgromadzenia.
Przynaglona prześladowaniem Kościoła w zaborze rosyjskim, 10 grudnia 1893 r. złożyła ofiarę z życia za wolność i rozwój Kościoła.
Matka Franciszka Witkowska odznaczała się umiłowaniem Jezusa ukrytego w Najświętszym Sakramencie oraz szczególną czcią Najświętszej Maryi Panny Wspomożenia Wiernych, której wraz z siostrami oddała się w niewolę.
Żyła krótko. W ciągu zaledwie ośmiu lat kierowania zgromadzeniem otworzyła osiem domów zakonnych. W momencie jej śmierci żyło i pracowało w nich około 100 sióstr. Zmarła w opinii świętości 26 października 1895 r. w Otwocku.
Siostry Najświętszego Imienia Jezus w Licheniu
Trzy siostry Imienia Jezus zawitały 28 czerwca 1950 roku do sanktuarium Matki Bożej Licheńskiej na zaproszenie księży marianów, kiedy przełożonym wspólnoty i proboszczem parafii w Licheniu był ks. Józef Glinka MIC. W latach 50. w licheńskim sanktuarium siostry prowadziły formcję nowicjatu.
Początkowo wypełniały różne zadania: od gotowania, sprzątnia, dekorowania kościołów, po pracę z pielgrzymami i katechizację dzieci. Prowadziły nawet kursy kroju i szycia, a także podejmowały pracę powołaniową. Kiedy zwiększył się ruch pielgrzymkowy, rozpoczęły pracę w kancelariach.
Siostry w licheńskim zgromadzeniu nie nazywają swoich zajęć pracą, to dla nich służba. W duchowości ich Zgromadzenia wpisane jest poświęcenie dla wspólnoty kościoła. Siostry wychodzą naprzeciw ludziom – chcą nieść drugiemu Chrystusa i widzieć w innych Chrystusa. – Każdy kontakt z drugim człowiekiem, każda czynność czy wykonana praca stają się modlitwą i umacniają naszą wiarę – mówi siostra Paula z licheńskiej wspólnoty. – Lubię swoją pracę – podkreśla siostra Wanda, przełożona wspólnoty, która posługuje w kancelarii dla pielgrzymów. – Są takie osoby, które dzwonią do kancelarii wielokrotnie, poznaję po głosie. Opowiadają o swoich problemach, proszą o radę czy modlitwę. Jako wspólnota siostry tworzą w Licheniu rodzinny dom, a z tysiącami pielgrzymów, przybywających do domu Matki, budują klimat wielkiej rodziny. Zdaniem sióstr, to nie strój zakonny czy praca, jaką wykonują, są najważniejsze, ale pokój serca, poczucie, że pełnią wolę Bożą i że wszystko czynią „na większą chwałę Boga w Eucharystii ukrytego”.
Dwa dni w roku są dla mniszek szczególnie ważne:
– 3 stycznia obchodzą patronalne święto Najświętszego Imienia Jezus
– 24 maja z kolei wspominają Matkę Bożą Wspomożenie Wiernych.
