Via Lucis, czyli Droga Światła - to nabożeństwo oparte na rozważaniu wydarzeń od Zmartwychwstania Pańskiego do Zesłania Ducha Świętego. W tradycji hebrajskiej czas paschalny łączy się z lekturą "Pieśni nad Pieśniami", aby świętować więź łączącą Boga z Jego ludem - obraz zaślubin Chrystusa z Kościołem.
Spójrzmy tak na misterium Paschy Jezusa.
I – Jezus powstał z martwych
Jak śmierć potężna jest miłość, a zazdrość jej nieprzejednana jak Szeol, żar jej to żar ognia, uderzenie boskiego gromu. Wody wielkie nie zdołają ugasić miłości, nie zatopią jej rzeki. (PnP 8,6-7)
refleksja: Żadne wody, żaden grzech, żadna śmierć nie zdoła ugasić miłości Chrystusa do człowieka. On żyje i daje swoje życie Kościołowi, który wyznaje to w paschalnym Alleluja.
II – Uczniowie przybywają do pustego grobu
Życie ze mnie uszło z jego powodu. Szukałam go, lecz nie znalazłam. (PnP 5,6)
refleksja: Krzyż wyrzucił z mej pamięci słowa o powstaniu z martwych. Niech pusty grób przypomni mi o Tym, który mówił o sobie, że daje życie wieczne.
III – Pan Jezus objawia się Marii Magdalenie
Pochwyciłam go i nie puszczę. (PnP 3,4)
refleksja: Jezus przychodzi do mnie. To miłość Go przywołuje. Miłość do Niego nigdy nie pozostaje bez odpowiedzi.
IV – Zmartwychwstały na drodze do Emaus
Jakiż to jest ten twój miły z najmilszych, o najpiękniejsza z niewiast? Jakiż to jest ten twój miły z najmilszych, że nas tak zaklinasz? (PnP 5,9)
refleksja: Był taki potężny. Bóg działał w Nim, a teraz krzyż i śmierć? A On jest na tej samej drodze, na której są smutek i ból. Na tej błędnej drodze to On odnajduje mnie.
V – Zmartwychwstały rozpoznany przy łamaniu chleba
Wprowadził mnie do sali biesiadnej, i godłem jego nade mną jest miłość. (PnP 2,4)
refleksja: Oczy wreszcie widzą, serce czuje. Znika lęk. Wyjaśniają się Pisma. Wracam z drogi już jako świadek miłości, która wydała się w ręce ludzi. Jezus żyje!
VI – Zmartwychwstały objawia się uczniom w Wieczerniku
Ogrodem zamkniętym jesteś, siostro ma, oblubienico, ogrodem zamkniętym, źródłem zapieczętowanym. (PnP 4,12)
refleksja: Jezu, Ty znasz moje zamknięte przestrzenie, miejsca niedostępne, pełne strachu i zagubienia. Tylko Ty możesz złamać pieczęcie lęku i uwolnić mnie z zamknięcia.
VII – Zmartwychwstały przekazuje władzę odpuszczania grzechów
Synowie mej matki rozgniewali się na mnie, postawili mnie na straży winnic, a ja mej własnej winnicy nie ustrzegłam. (PnP 1,6)
refleksja: Grzech może mi zostać przebaczony, moje wątpliwości rozwiane, nadzieja odzyskana. Miłości Oblubieńca nie brak jest niczego.
VIII – Zmartwychwstały umacnia wiarę Tomasza
Gołąbko ma, ukryta w rozpadlinach skały, w szczelinach przepaści, ukaż mi swą twarz, daj mi usłyszeć swój głos! Bo słodki jest twój głos i twarz pełna wdzięku. (PnP 2,14)
refleksja: To Ty Jezu szukasz mnie, wywołujesz wcześniej nieobecnego. Wyciągasz mnie z mroku niewiary, z ukrycia. To Ty, mój Pan i mój Bóg!
IX – Zmartwychwstały spotyka uczniów nad Jeziorem Tyberiadzkim
Jedzcie, przyjaciele, pijcie, upajajcie się najdrożsi! (PnP 5,1)
refleksja: Ciągle mnie szukasz, nie poddajesz się i nie rezygnujesz. Przychodzisz do mojej zwyczajności i powrocie do starego, znanego mi życia. Znowu jestem razem z Tobą,
X – Zmartwychwstały powierza Piotrowi swój Kościół
O ty, którego miłuje dusza moja, wskaż mi, gdzie pasiesz swe stada, gdzie dajesz im spocząć w południe. (PnP 1,7)
refleksja: Jezus pyta: jak bardzo mnie miłujesz, czy bardziej aniżeli ci? Miłość nie pamięta złego.
XI – Zmartwychwstały posyła uczniów z misją w świat
Nim wiatr wieczorny powieje i znikną cienie, pójdę ku górze mirry, ku pagórkowi kadzidła. (PnP 4,6)
refleksja: Stoję już gotowy do drogi, wyruszam z pośpiechem głosić Jezu Twoje imię i Twoją miłość.
XII – Zmartwychwstały wstępuje do nieba
Dokąd odszedł twój umiłowany, o najpiękniejsza z niewiast? W którą stronę się zwrócił miły twój, byśmy go wraz z tobą szukały? (PnP 6,1)
refleksja: Jezus otwiera drogę do nieba. Idzie przygotować nam miejsce – tak jak obiecał. Stamtąd troszczy się o nas. Podnieśmy w górę nasze serca i dłonie!
XIII – Uczniowie z Maryją oczekują Ducha Świętego
Podziwiają ją dziewczęta i zwą ją szczęśliwą (…) „Kimże jest ta, która świeci z wysoka jak zorza, piękna jak księżyc, jaśniejąca jak słońce, groźna jak zbrojne zastępy?” (PnP 6,9-10)
refleksja: Kościół otrzyma Ducha, a jego najwspanialszą cząstką jest Maryja, która już Go zna.
XIV – Zmartwychwstały posyła Kościołowi Ducha Świętego
Powstań wietrze północny, nadleć wietrze z południa, wiej przez ogród mój, niech popłyną jego wonności! Niech wejdzie miły mój do ogrodu i spożywa jego najlepsze owoce! (PnP 4,16)
refleksja: Spełnia się obietnica. Przychodzi Duch, który nas porusza, wypełnia i umacnia. Duch jest gwarancją spotkania Jezusa. Błagajmy więc, by zrodził w nas owoc, którym nasyci się Chrystus: „Owocem zaś Ducha jest miłość…”
