SANKTUARIUM MATKI BOŻEJ LICHEŃSKIEJ BOLESNEJ KRÓLOWEJ POLSKI

Via Lucis, czyli Droga Światła - to nabożeństwo oparte na rozważaniu wydarzeń od Zmartwychwstania Pańskiego do Zesłania Ducha Świętego. W tradycji hebrajskiej czas paschalny łączy się z lekturą "Pieśni nad Pieśniami", aby świętować więź łączącą Boga z Jego ludem - obraz zaślubin Chrystusa z Kościołem.
Spójrzmy tak na misterium Paschy Jezusa.

I – Jezus powstał z martwych

Jak śmierć potężna jest miłość, a zazdrość jej nieprzejednana jak Szeol, żar jej to żar ognia, uderzenie boskiego gromu. Wody wielkie nie zdołają ugasić miłości, nie zatopią jej rzeki. (PnP 8,6-7)

refleksja: Żadne wody, żaden grzech, żadna śmierć nie zdoła ugasić miłości Chrystusa do człowieka. On żyje i daje swoje życie Kościołowi, który wyznaje to w paschalnym Alleluja.

II – Uczniowie przybywają do pustego grobu

Życie ze mnie uszło z jego powodu. Szukałam go, lecz nie znalazłam. (PnP 5,6)

refleksja: Krzyż wyrzucił z mej pamięci słowa o powstaniu z martwych. Niech pusty grób przypomni mi o Tym, który mówił o sobie, że daje życie wieczne.

III – Pan Jezus objawia się Marii Magdalenie

Pochwyciłam go i nie puszczę. (PnP 3,4)

refleksja: Jezus przychodzi do mnie. To miłość Go przywołuje. Miłość do Niego nigdy nie pozostaje bez odpowiedzi.

IV – Zmartwychwstały na drodze do Emaus

Jakiż to jest ten twój miły z najmilszych, o najpiękniejsza z niewiast? Jakiż to jest ten twój miły z najmilszych, że nas tak zaklinasz? (PnP 5,9)

refleksja: Był taki potężny. Bóg działał w Nim, a teraz krzyż i śmierć? A On jest na tej samej drodze, na której są smutek i ból. Na tej błędnej drodze to On odnajduje mnie.

V – Zmartwychwstały rozpoznany przy łamaniu chleba

Wprowadził mnie do sali biesiadnej, i godłem jego nade mną jest miłość. (PnP 2,4)

refleksja: Oczy wreszcie widzą, serce czuje. Znika lęk. Wyjaśniają się Pisma. Wracam z drogi już jako świadek miłości, która wydała się w ręce ludzi. Jezus żyje!

VI – Zmartwychwstały objawia się uczniom w Wieczerniku

Ogrodem zamkniętym jesteś, siostro ma, oblubienico, ogrodem zamkniętym, źródłem zapieczętowanym. (PnP 4,12)

refleksja: Jezu, Ty znasz moje zamknięte przestrzenie, miejsca niedostępne, pełne strachu i zagubienia. Tylko Ty możesz złamać pieczęcie lęku i uwolnić mnie z zamknięcia.

VII – Zmartwychwstały przekazuje władzę odpuszczania grzechów

Synowie mej matki rozgniewali się na mnie, postawili mnie na straży winnic, a ja mej własnej winnicy nie ustrzegłam. (PnP 1,6)

refleksja: Grzech może mi zostać przebaczony, moje wątpliwości rozwiane, nadzieja odzyskana. Miłości Oblubieńca nie brak jest niczego.

VIII – Zmartwychwstały umacnia wiarę Tomasza

Gołąbko ma, ukryta w rozpadlinach skały, w szczelinach przepaści, ukaż mi swą twarz, daj mi usłyszeć swój głos! Bo słodki jest twój głos i twarz pełna wdzięku. (PnP 2,14)

refleksja: To Ty Jezu szukasz mnie, wywołujesz wcześniej nieobecnego. Wyciągasz mnie z mroku niewiary, z ukrycia. To Ty, mój Pan i mój Bóg!

IX – Zmartwychwstały spotyka uczniów nad Jeziorem Tyberiadzkim

Jedzcie, przyjaciele, pijcie, upajajcie się najdrożsi! (PnP 5,1)

refleksja: Ciągle mnie szukasz, nie poddajesz się i nie rezygnujesz. Przychodzisz do mojej zwyczajności i powrocie do starego, znanego mi życia. Znowu jestem razem z Tobą, 

X – Zmartwychwstały powierza Piotrowi swój Kościół

O ty, którego miłuje dusza moja, wskaż mi, gdzie pasiesz swe stada, gdzie dajesz im spocząć w południe. (PnP 1,7)

refleksja: Jezus pyta: jak bardzo mnie miłujesz, czy bardziej aniżeli ci? Miłość nie pamięta złego.

XI – Zmartwychwstały posyła uczniów z misją w świat

Nim wiatr wieczorny powieje i znikną cienie, pójdę ku górze mirry, ku pagórkowi kadzidła. (PnP 4,6)

refleksja: Stoję już gotowy do drogi, wyruszam z pośpiechem głosić Jezu Twoje imię i Twoją miłość. 

XII – Zmartwychwstały wstępuje do nieba

Dokąd odszedł twój umiłowany, o najpiękniejsza z niewiast? W którą stronę się zwrócił miły twój, byśmy go wraz z tobą szukały? (PnP 6,1)

refleksja: Jezus otwiera drogę do nieba. Idzie przygotować nam miejsce – tak jak obiecał. Stamtąd troszczy się o nas. Podnieśmy w górę nasze serca i dłonie!

XIII – Uczniowie z Maryją oczekują Ducha Świętego

Podziwiają ją dziewczęta i zwą ją szczęśliwą (…) „Kimże jest ta, która świeci z wysoka jak zorza, piękna jak księżyc, jaśniejąca jak słońce, groźna jak zbrojne zastępy?”  (PnP 6,9-10)

refleksja: Kościół otrzyma Ducha, a jego najwspanialszą cząstką jest Maryja, która już Go zna.

XIV – Zmartwychwstały posyła Kościołowi Ducha Świętego

Powstań wietrze północny, nadleć wietrze z południa, wiej przez ogród mój, niech popłyną jego wonności! Niech wejdzie miły mój do ogrodu i spożywa jego najlepsze owoce!  (PnP 4,16)

refleksja: Spełnia się obietnica. Przychodzi Duch, który nas porusza, wypełnia i umacnia. Duch jest gwarancją spotkania Jezusa. Błagajmy więc, by zrodził w nas owoc, którym nasyci się Chrystus: „Owocem zaś Ducha jest miłość…”